ΝΙΚΟΣ ΞΥΔΑΚΗΣ
Βρισκόταν στο Αρχείο Νεοελληνικής Λογοτεχνίας του
Αριστοτελείου Πανεπιστημίου. Το γαλλικό μυθιστόρημα της Μέλπως Αξιώτη, γραμμένο
τα χρόνια του Παρισιού, ανάμεσα 1947-49: «Ρεπυμπλίκ-Βαστίλλη», ανάμεσα σε δύο
στάσεις μετρό, η περιοχή της, η διαμονή. Αυτοεξόριστη από την Ελλάδα, λίγο
προτού εξορισθεί κι απ’ τη Γαλλία, δοκιμάζει τη φωνή της στα γαλλικά. Εξοχα,
λένε οι γαλλόφωνοι. Εξοχη και η απόδοσή του στα ελληνικά, από την Τιτίκα
Δημητρούλια, η οποία ακολούθησε τους δρόμους που υπεδείκνυε η ίδια η συγγραφέας,
καθώς αρκετά μοτίβα και χωρία τα είχε μεταφέρει σχεδόν αυτούσια σε
μεταγενέστερα βιβλία της. Εξοχη και η εισαγωγή της Μαρίας Μικέ, που επιμελήθηκε
το όλο εγχείρημα.
Οι δύο φιλόλογοι, που λατρεύουν τη Μέλπω, με κάλεσαν να πω
δυο λόγια για το βιβλίο, μαζί με τη σπουδαία συγγραφέα Μάρω Δούκα και την
εκλεκτή ιστορικό Πόπη Πολέμη, που έχουν δουλέψει εκτενώς πάνω στην Αξιώτη.
Οποία τιμή! Προσπάθησα:
Δεν είναι εύκολο να μιλήσω για τη Μέλπω. Γιατί η Μέλπω για
μένα είναι η Μύκονος, ο τόπος των παιδικών καλοκαιριών, της εφηβείας και της
ενηλικίωσης. Είναι το Αρχιπέλαγος. Γιατί η Μέλπω με ποτίζει υπαρξιακά· η πρόζα
της, η φωνή της, ο ίσκιος της, φωτίζουν τα πρώτα μου βήματα στους λευκούς
λαβύρινθους της Χώρας, η φωνή της είναι η φωνή της λαλάς μου, της γαλανομάτας
Κατερνώς που έλεγε ομηρικά «θα σου πέψω μιαν όρνιθα», είναι τα μελωδικά
παραμιλητά των γραϊδίων, της Ζαμπελώς, της Αρχοντούλας, της Τομαζίνας, το
σούρουπο στις πεζούλες· η φωνή της Μέλπως είναι το σκώμμα των ψαράδων και των
βαρκαραίων, είναι ο μεσαιωνικός θρύλος του μυκονιάτη απέθαντου, του
Βουρβούλακα, είναι η ιστορία του πειρατή Μανώλη Μερμελέχα που νίκησε τη χολέρα
και τον φωνάζαν «μόρτη», είναι η ιστορία της Μαρίας της επιλεγομένης
Γαλαζιανής, ήτις ξεμυάλιζε τους νοικοκυραίους και ζούσε βίον ακόλαστον και
εξορίστηκε από το Κοινόν των Μυκονίων, είναι οι Γιαλούδες που βγαίνουν στη
Λαγκάδα με πανσέληνο·
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου